Vršac, malena varoš na obronku Karpata, čiju su lepotu opevali mnogi pesnici, iznedrila je velike ljude. Među njima se naročito ističe Jovan Sterija Popović, srpski knjževnik, osnivač srpske drame, prvi i svakako jedan od najvećih srpskih komediografa.
Sterija je rođen 13. januara 1806. u imućnoj i čuvenoj porodici. Njegov otac je bio poznati vršački trgovac, po poreklu inače Cincar, Sterio Papaz, koji se u Vršcu posrbio i uzeo prezime Popović, a njegova majka kćer velikog srpskog slikara Nikole Neškovića.
Vrlo rano je počeo da čita tada popularne romane Milovana Vidakovića, pod čijim će uticajem u početku stvarati, tako da je ljubav prema književnosti razvio još u detinjstvu.
Osnovnu i srednju školu pohađa u Vršcu, Sremskim Karlovcima, Temišvaru i Pešti, a u Kežmarku završava pravo 1830.
U Temišvaru je 1825. godine objavio svoju prvu zbirku pesama i od tada se potpuno posvećuje književnosti. Iako mlad, postaje poznat u književnim krugovima, a njegove prve knjige „Svetislav i Mileva“ i „Boj na Kosovu“ su naišle na fantastičan prijem kod publike željne tema iz nacionalne istorije.
U Vršac se vraća kao već slavni pisac i ostavljajući teme iz nacionalne istorije, posvećuje se komediji. U svojim sugrađanima pronalazi isnpiraciju za svoja najveća dela- „Pokondirenu tikvu“, „Lažu i paralažu“, „Zlu ženu“ i „Tvrdicu“, stvorivši likove koji su postali pojam u našoj književnosti poput Feme, Kir Janje, Juce, Jelice i drugih.
Svoj rodni grad ponovo napušta 1841. kada odlazi u Kragujevac, gde postaje profesor na Visokoj školi. U tom periodu piše brojne udžbenike za studente i gimnazijalce, a kasnije te godine odlazi u Beograd i obavlja funkciju načelnika u Ministarstvu prosvete, neumorno radeći na unapređivanju prosvete, književnosti, ali i zakonodavstva. Bio je jedan od osnivača Srpske akadenije nauka, Narodnog muzeja i drugih značajnih ustanova.
Umoran od brojnih poslova koje je obavljao, načet bolešću, 1848. se vraća u Vršac, želeći da u miru obavlja svoj advokatski posao i da piše. Izabran je za gradskog advokata, piše gotovo isključivo poeziju, a bavi se i prevodom svog omiljenog pesnika Horacija sa latinskog jezika i te prevode objavljuje u časopisu „Sedmica“ zajedno sa svojim pesmama. Tada piše i svoju čuvenu komediju „Rodoljupci“, koja je trebalo da bude izvedena 50 godina nakon njegove smrti, jer se odnosila na ljude koji su još bili živi.
Umro je 9. marta 1856. u svojoj kući u Gospodskoj ulici broj 43, koja danas nosi njegovo ime.
„Dokle se god budemo samo hvalili, slabosti i pogreške prikrivali, u povesnici učili koliko je ko od predaka naših junačkih glava odrubio, a ne i gde je s puta sišao, donde ćemo hramati i za dlaku nećemo biti bolji, jer prostaci i mladi ljudi, koji se tako zapajaju i ne misle da može biti pogrešaka u nas, pak sve što im se predlaže za čistu istinu i dobrodetelj smatraju.“ – iz predgovora komediji „Rodoljupci“.
